گم در مه

پیش ترها، شاید تا مثلا پنج، شش سال پیش، آذر مدام در حسرت گذشته زندگی می کرد. می خواست باز گردد به دوران پر از صفا و خلوص ( وبسیار بسیار از این خزعبلات بی سر و ته!) حالا اما می داند که به قدر کفایت آن زنده گی ها را زیسته. توی آن خمره های تنگ سال ها مانده و دُردش درآمده. شاید دُرد هم نه، این طوری شاید تحویل گرفتن خود باشد، بیش تر باید گفت که تخمیر شده؛ آن قدر که باید بریزندش توی ظرفی دیگر. شکل و کوچ گم در مه...

برگشتم و دیدم هر چه نوشته ام بیش تر حکایت غصه است تا خوشی. عادت کرده ام به این شکل از حرف زدن، که خب، اصلا خوب نیست. این آذر لامصب باید به خودش یاد بدهد که شیرینی هم در نکبت زندگی آمیخته است؛ مثل آن بوی کهنه ی فاضلابی که همیشه از کنار کانال اش صبح ها رد می شوم و می پرم آن ور خیابان؛ که برای من فقط کمی اش عفن است! باور کنید که بیش ترش غم کهنه ای است که ته اش شیرینی است. یعنی درازای همه ی اندوه ها ب گم در مه...

وقتی رمان اولی را می نوشتم؛ همیشه پیش فرض ام درباره ی مرتضا، مهدی بود. خودش نمی داند. هیچ وقت هم نخواهد فهمید. یعنی آن قدرها نزدیک اش نشدم که بگویم. اگر هم می گفتم با همان احساس ناامنی همیشه گی که در او و مهرداد بود، نه تنها خوشحال نمی شد از این که نوشته ام اش، که به دورترین نقطه ی ممکن دنیا پناه می برد. دست خودش هم نبود. یعنی تقصیری نداشت. بس که دور و برش نا امن بود. همیشه برای تمرین توی پلاتوی ه گم در مه...

این را کسی از من باور نمی کند که شکم برام اولویت بلامنازع زنده گی باشد. اما هست و درباره اش هیچ استدلال و محاجه ای هم توی کت ام نمی رود. اگر قصه ی شیادی و استثمار از مذهب سوا بود، شاید من فقط بابت آن بهشت موعود سرشار از خوراکی های جوراجور رهرو اش می شدم. غذا برای من یک جور فلسفه ی خوش زیستن است. یعنی خوشبختی بدون لذت از غذا برام هیچ معنایی ندارد. شاید باید خیلی از کلمات را هم توی قالب غذا برام ترج گم در مه...